[Lat.], v. (-s), schenking.
Naar klassiek Romeins recht was de donatio geen zelfstandige overeenkomst, maar een rechtsgrond (causa), een reden die de verschaffing van een vermogensvoordeel rechtvaardigde. Pas Constantijn verzelfstandigde de donatio door de introductie van vormvereisten: een schenkingsactie, ingeschreven in een ambtelijk register (insinuatio). Onder Iustinianus is de schenking een tot de pacta legitima (zie pactum) behorende zelfstandige overeenkomst geworden, zie schenking.
LITT. G.G. Archi, La donazione (1960).
