[Lat.], o., in het Romeinse recht een van de contractus re (reële contracten), waaruit het Ned. bewaargevingscontract is ontstaan.
Het depositum kwam tot stand doordat iemand een roerende zaak overgaf aan een ander, die zich (zonder contraprestatie te bedingen) verbond deze te bewaren en op de eerste aanvrage terug te geven. Ten einde vormvrij een rentebeding te kunnen opnemen, ontwikkelde zich onder invloed van hellenistisch recht in het postklassieke recht als bijzonder type van bewaargeving het depositum irregulare, een overeenkomst waarbij iemand geld in bewaring geeft aan een ander, die daarvan eigenaar wordt, het mag gebruiken en derhalve andere munten teruggeven. De klassieke juristen beschouwen een dergelijke overeenkomst nog als mutuum (geldleen).
LITT. M.Kaser en F.Wubbe, Rom. privaatrecht (1971).
