v./m., een alkaloïde behorende tot de coca-alkaloïden.
(e) Cocaïne, met brutoformule C17H2104N, wordt verkregen door extractie uit de bladeren van de Erythroxylon coca. Cocaïne smelt bij 96 °C en is goed oplosbaar in alcohol; het zoutzure zout is ook in water goed oplosbaar.
In de vorm van het hydrochloride is cocaïne lange tijd als oplossing met plaatselijk verdovend effect op slijmvliezen toegepast. Bij inwendig gebruik bleek de stof grillig te werken, soms zeer giftig te zijn en de dood te veroorzaken in normale dosering. Een vaak waargenomen bijkomend vergiftigingssymptoom bij inwendig gebruik of na toepassing op het neusslijmvlies (vanwaar het makkelijk in de bloedbaan komt) is een opwindingsgevoel, dat tot een hoge graad van verwardheid kan oplopen. Voor sommigen is deze cocaïneroes een attractie die zij moeilijk of niet meer kunnen missen; zij zijn dan verslaafd. Door het vele cocaïnegebruik takelen deze mensen vrij snel af, worden zij blijvend mentaal gestoord, en zijn zij niet meer te genezen.
