(BBA), Ned. besluit van 5.10.1945, Stcrt. F.214.
Aan dit besluit ging vooraf het BBA 1944, tijdens de Tweede Wereldoorlog in Londen tot stand gekomen. Het BBA 1945 werd door de naoorlogse regering vastgesteld op een moment waarop de Staten-Generaal nog niet functioneerden.
Het doel van het BBA 1945 was aanvankelijk een kader te geven voor het aangaan en beëindigen van arbeidsverhoudingen (o.a. het ontslagverbod) en daarmede verband houdende onderwerpen (o.a. bepaling van de werktijd), alsmede het vaststellen van lonen en andere arbeidsvoorwaarden (via collectieve arbeidsovereenkomsten, instelling van het College van Rijksbemiddelaars). Uitgangspunt daarbij was de bevordering van de rust op de arbeidsmarkt om een ongestoorde en zo gunstig mogelijke produktie te verkrijgen.
Door de inwerkingtreding van de Loonwet 1970 is het BBA 1945 m.n. nog van betekenis door het ontslagverbod krachtens art. 6 (de arbeidsverhouding mag zonder toestemming van de directeur van het Gewestelijk Arbeidsbureau niet worden beëindigd, tenzij er sprake is van een dringende reden of van wederzijds goedvinden) en door de mogelijkheid van de werktijdverkorting krachtens art. 8 (short-timevergunning, te verlenen door de directeur van het Gewestelijk Arbeidsbureau). De werknemer krijgt, indien hij sociaal verzekerd is, in dat geval een wachtgeld- en werkeloosheidsuitkering.
