Frans politicus, *9.4.1872 Parijs, †29. 3.1950 Jouy-en-Josas. Blum studeerde aan de École Normale Supérieure en de Sorbonne en werd toneelcriticus.
Door de Dreyfus-affaire evolueerde hij naar links en werd sedert 1899 onder invloed van L.Herr en J. Jaurès socialist. Blum kreeg na de Eerste Wereldoorlog de leiding over de socialistische partij, die hij reorganiseerde na de afscheiding van de communisten (1920).Tevens richtte hij de krant Le Populaire op. Met korte onderbrekingen was hij van 1919-40 socialistisch afgevaardigde. Bij het opkomen van het fascisme in de jaren dertig werd Blum de voornaamste bewerker van het samengaan van alle linkse en centrum-linkse groeperingen in Frankrijk, het zgn.Volksfront. Toen deze coalitie een grote overwinning behaalde bij de verkiezingen in 1936 werd Blum de eerste socialistische premier van Frankrijk. In die functie voerde hij een aantal sociaal-economische hervormingen door, o.a. de 40-urige werkweek en de nationalisatie van een deel van de oorlogsindustrie.
In 1940 werd Blum door de regering-Pétain gearresteerd, later voor een bijzonder gerechtshof in Riom gedaagd, in 1943 naar Duitsland overgebracht en daar geïnterneerd. Het verval van zijn partij gedurende de eerste jaren na de Tweede Wereldoorlog wist Blum niet te stuiten. In 1948 trok hij zich uit het openbare leven terug.
Werken: Du mariage (1907), Nouvelles conversations de Goethe avec Eckermann (1911), Stendhal et le beylisme (1914), Souvenirs sur l’affaire (1935).
LITT. J.G. Colton, Léon Blum, humanist in politics (1966); G. Ziebura, Léon Blum, chef du gouvernement 1936-37 (1967); G. Ziebura, Léon Blum et le parti socialiste 1872-1934 (1967).
