v., de voorziening die tot doel heeft het treffen van maatregelen op het terrein van werkgelegenheid en arbeidsbemiddeling.
Toeneming van de bevolking, sociale misstanden, ontwikkeling van het bedrijfsleven, gewijzigde verhoudingen tussen werkgevers en werknemers hebben er toe bijgedragen dat op de markt van vraag naar en aanbod van arbeidskrachten sterk de behoefte werd gevoeld aan bepaalde organen (arbeidsbureaus), die zich met de uitwisseling van vraag en aanbod systematisch bezighouden. Aanvankelijk bleef het bij pogingen van particuliere personen, die met winstoogmerk, of pogingen van verenigingen, die met een bepaald maatschappelijk doel, aan deze behoefte trachtten tegemoet te komen. De arbeidsvoorziening Arbeidsvoorziening ook wel arbeidsmarktbeleid genoemd omvat thans het geheel van maatregelen en voorzieningen tot het bereiken van een optimale economische groei door een juiste afstemming van de vraag naar en het aanbod van arbeid in de verschillende sectoren van het bedrijfsleven, in het gegeven geval van de arbeidsmarkt. Nederland. Wettelijke regelingen terzake zijn o.a. de Arbeidsbemiddelingswet 1930, het Buitengewoon Besluit Arbeidsverhoudingen 1945, de Wet plaatsing minder-valide arbeidskrachten 1947, de Wet sociale werkvoorziening 1967, de Wet arbeidsvergunning vreemdelingen 1964, en de Wet op het ter beschikking stellen van arbeidskrachten 1965.
Organisaties ter uitvoering van de arbeidsvoorziening zijn o.a. het directoraat-generaal voor de arbeidsvoorziening, de districtsbureaus en de gewestelijke arbeidsbureaus. In 1969 werd als adviesorgaan de Nationale Raad voor de Arbeidsmarkt opgericht, als bijzondere commissie van de SER. Dit leidde ertoe dat in principe per provincie een Regionale Raad voor de arbeidsmarkt werd ingesteld met tot taak aan de SER, de Raad voor de Arbeidsmarkt en het regionale bedrijfsleven adviezen uit te brengen over het arbeidsmarktbeleid in de regio.
België. De officiële arbeidsvoorziening is thans toevertrouwd aan de Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening (KB van 20.12.1963, Stb. 18.1.1964), sindsdien herhaaldelijk gewijzigd en aangevuld, en die buiten de arbeidsvoorziening zelf tot taak heeft:
1. het toekennen van financiële tegemoetkomingen aan werknemers, en aan ondernemers om de tewerkstelling van arbeidskrachten te bevorderen;
2. de beroepsopleiding van de werklozen en werknemers.
Iedereen mag zich als werkzoekende bij een dienst voor openbare arbeidsvoorziening laten inschrijven. Naast de officiële arbeidsvoorziening bestaan er nog:
1. dienstverhuurkantoren (tegen betaling) voor plaatsing van huispersoneel, kunstenaars en landbouwarbeiders, die onder zekere voorwaarden een vergunning kunnen krijgen;
2. kosteloze particuliere bureaus, opgericht door professionele of filantropische groeperingen die moeten erkend zijn en subsidies kunnen krijgen. Wat de zeelieden betreft heeft de wet van 25.2.1964 een instelling voor zeelieden ter koopvaardij opgericht (te Antwerpen) die o.a. tot opdracht heeft de lijst op.te maken en bij te houden van hen die kunnen worden aangeworven als lid van het varend personeel op Belg. koopvaardijschepen of om werk aan boord van die schepen te verrichten in een Belgische haven (shore-gangers); zij moet hun eveneens wachtgelden uitbetalen gedurende de tijd waarin zij niet in dienst zijn genomen of cursussen voor beroepsopleiding, omscholing of herscholing volgen.
