(SALT), onderhandelingen tussen de VS en de USSR ter beperking van de strategische wapens. In het Amerikaanse Congres bestond scherpe kritiek op het SALT-IIverdrag.
In Republikeinse en in rechtse Democratische kringen was men van mening dat de VS te veel concessies hadden gedaan. Bovendien heerste er teleurstelling over de uitkomsten van het sinds de jaren zestig gevoerde ontspanningsbeleid; de gevoerde wapenbeheersingsbesprekingen hadden, zo meende men, de USSR niet belet het meest omvattende bewapeningsprogramma uit de geschiedenis uit te voeren. Ook werden de pogingen van de USSR om, gebruik makend van de op de oorlog in Vietnam en op de Watergate-affaire volgende periode van Amerikaanse internationale terughoudendheid, haar invloedssfeer in Afrika en Azië uit te breiden, als in strijd met de geest van de détente ervaren. In dit klimaat van teleurstelling was het uiterst twijfelachtig of in het Amerikaanse Congres de vereiste tweederde meerderheid voor ratificatie van het verdrag gevonden kon worden. Onder deze omstandigheden besloot president J. Carter op 3.1.1980, na de Russische inval in Afghanistan, het Congres te verzoeken de behandeling van het SALTii-verdrag op te schorten.
Carter hoopte dat bij een verbetering van het internationale klimaat het Congres tot ratificatie bereid zou zijn als ‘beloning’ voor Russisch ‘goed gedrag’. Van een verbetering van het internationale klimaat was echter geen sprake en in de VS wonnen de groeperingen die van mening waren dat de periode van ontspanning en van Amerikaans neo-isolationisme had geresulteerd in een onaanvaardbare verzwakking van Amerika’s positie in de wereld en daarom pleitten voor Amerikaanse herbewapening en voor afwijzing van wapenbeheersingsbesprekingen met de USSR, snel aan kracht. In hun programma voor de verkiezingen van nov. 1980 wezen de Republikeinen het SALTII-verdrag af. De Republikeinse presidentskandidaat R.Reagan verklaarde tijdens zijn campagne niet bereid te zijn tot ratificatie van het SALT-IIverdrag en onmiddellijk aan besprekingen over een SALT-m-verdrag te willen beginnen. Voor de USSR was dit onaanvaardbaar. Wel verklaarden zij zich na de verkiezing van Reagan tot Amerikaans president bereid de onderhandelingen over s A LTII te heropenen. Door Amerika’s Europese bondgenoten werd op de nieuwe Amerikaanse regering zware druk uitgeoefend om op het Russische aanbod in te gaan.
