v.,
1. toepassing van middelen om de doodsstrijd te verlichten;
2. actieve of passieve verhaasting van het sterven, m.n. om een eind te maken aan ongeneeslijk lijden ©.
© De discussie rond de euthanasie kreeg in Nederland een nieuwe impuls door het proces tegen de Friese arts G.Postma (1972), die haar moeder door euthanasie uit haar ongeneeslijk lijden verloste. De arts werd schuldig bevonden, maar kreeg slechts één week voorwaardelijke gevangenisstraf opgelegd. Mede naar aanleiding van dit vonnis pleitte een commissie van de Gezondheidsraad in 1973 voor een soepeler justitieel vervolgingsbeleid. Bovendien bleken veel juristen van mening dat onder de huidige wetgeving (m.n. artt. 293 en 294 WStr) niet alle gevallen van euthanasie strafbaar hoeven te zijn. In 1976 verklaarde de parlementaire assemblee van de Raad van Europa dat stervenden de mogelijkheid moeten hebben om hun doodsstrijd te laten bekorten. Twee jaar later pleitte de commissie-Muntendam, ingesteld door de Ned.
Vereniging voor Vrijwillige Euthanasie, in een voorlopig rapport ervoor de vrijwillige euthanasie (d.w.z. op verzoek van de stervende) justitieel zo soepel mogelijk te behandelen. Mocht dit onvoldoende mogelijk blijken, dan zou een nieuw wetsartikel moeten worden ingevoegd, waarin de strafuitsluitingsgronden van artsen expliciet zijn geregeld.
Litt. L.Koevoets e.a., Euthanasie in discussie (1977); O.R.Russell, Freedom to die (1977); F.van der Sluis, Het recht om grootmoeder te doden (1977) ; D.van Tol, De dood als keuze (1977); P.Muntendam e.a., Euthanasie (1977); H.W.D.Hilhorst e.a., Politici over euthanasie (1978); N.Speijer en R.F.W.Diekstra, Een studie van problemen rond de hulpverlening bij de zelfgewilde dood (1980).
