m. (-en), (litteratuur en film) het tegengestelde of de karikatuur van een traditionele held. © In de tweede helft van de 19e eeuw introduceerden schrijvers een hoofdpersoon zonder de kwaliteiten die men gewoontegetrouw de held toedacht. In het begin van de 20e eeuw verwerkten Engelse auteurs als H.G.Wells en A.Bennett dit gegeven vaak in hun romans.
Pas na de Tweede Wereldoorlog echter ging de antiheld een overheersende rol spelen in de litteratuur (boeken en toneelstukken) en de film. Zo gebruikten leden van de Engelse litteraire groepering → Angry Young Men bij voorkeur deze figuur. De toneelschrijver H.Pinter heeft de rol van de antiheld verder ontwikkeld, en heeft daarmee grote invloed gehad op de dramaturgen van de jaren zeventig.De antiheld was aanvankelijk iemand die tegen de gedragsregels van een samenleving inging. Vanaf de jaren vijftig evolueerde hij tot een figuur die öf de maatschappij als een jungle ziet waar het recht van de sterkste geldt, öf tot een emotioneel en/of intellectueel gestrande. In het werk van G.Greene komt men nog een ander soort antiheld tegen, nl. de mens aan de zelfkant van de samenleving.
