Het sinterklaasgedicht is voor veel mensen een vast onderdeel van de Sinterklaasviering en wordt traditiegetrouw bij het cadeau of de surprise gevoegd. De inhoud is over het algemeen persoonlijk en zet de ontvanger van het cadeau even op zijn of haar plek.
Dit laatste is niet altijd het geval, maar bij volwassenen die Sinterklaas vieren, komt het wel vaak voor dat degene die het gedicht voorleest op grappige wijze voor schut wordt gezet. In situaties waarin de schrijver de lezer minder goed kent, wordt het rijmpje meestal wat algemeen gehouden en belicht het de moeilijke taak om een passend cadeau te vinden. Alom bekend is de opening: "De Sint zat eens te denken, wat hij ... nou weer moest schenken".
De traditie is nog niet erg oud, maar het is lastig om een jaartal te noemen waarin het dichten met Sinterklaas is ontstaan. Meestal worden de rijmpjes namelijk weggegooid na de viering. Eind negentiende eeuw zijn de eerste dichtwerkjes te vinden waarin een belerend verhaaltje gedaan wordt. Pas later, ongeveer na de Tweede Wereldoorlog, werd het dichten echt gemeengoed. Men schreef toen raadsels om achter de plek te komen waar het cadeau verstopt ligt.
