Ladder van Lansink - (epon., naar de CDA'er Ad Lansink), milieubeleid waarbij afval verwijderd wordt in verschillende stappen (zie tweede citaat). Sinds 1979.
Afvalpoliticus bij uitstek, CDA-Kamerlid Ad Lansink, streed al in 1979 voor preventie. In dat jaar werd hij beroemd doordat een motie van zijn hand de allitererende koosnaam ‘Ladder van Lansink’ kreeg. Hij had verzonnen dat een afval-stoffenbeleid alleen zin had als de minst milieubelastende methode de hoogste prioriteit kreeg. Voorop stond aldus de preventie, vervolgens het gescheiden inzamelen van afval, op nummer drie plaatste hij de afvalverbranding en als allerlaatste mogelijkheid restte dan het storten van afval. HP/De Tijd, 14-01-94
‘Wat is politiek gezien uw grootste verdienste?’ ‘Alles in de sfeer van milieubeleid. Op dat terrein kwam mijn studie fysische chemie erg van pas, zoals laatst weer in een discussie met mevrouw De Boer over asbestverwijdering. Collega-Kamerleden beginnen dan over de “ladder van Lansink”. Die stamt uit 1979. Ik diende een motie in over afvalverwerking. De eerste trap was: afval vermijden. Tweede trap: afval hergebruiken. Derde trap: afval recyclen. Vierde trap: dan pas afval verbranden.’ Nieuwe Revu, 26-03-97 (interview met Ad Lansink)
Met Melkert-banen de ladder van Lansink op om kwartjes van Kok te verdienen. Ad Lansink in 'Wat een taal', oktober 1997
Pas na jaren milieuactivisme en megatonnen vuil drong dat besef ten volle door. Vlaanderen wil voortaan hoger klimmen op de ladder van Lansink. Dat is een soort hiërarchie van de afvalverwerking: de laagste sporten ervan zijn storten en verbranden (al of niet met energierendement). Hoger scoren recyclage van materialen naar laag- of hoogwaardige toepassingen. De Morgen, 23-07-98
