D.w.z. men spreekt gaarne over datgene, waarvan ons hart vervuld is; ontleend aan Matth.
XII, 34: Uyt den overvloet des herten spreeckt de mont. Vgl. Ovl. Ged. I, 6: Men heeft ghe seit te menegher stont dat es in den moede, dats in den mont; Ferguut, 660: Die mont sprect dat int herte leit; Kaetspel, 1: Men segt ghemeenlike, dat in der herten dat in den mont; Servilius, 193: Een volle mont seyt shartzen grondt; W. Leevend IV, 290; Zeeman, 266; Ndl.
Wdb. VI, 19; XII, 1042; Wander II, 615 en 't fri.: dêr 't herte fol fen is dêr rint de mule fen oer. In Zuid-Nederland: Waar t'hert vol van is, daar spreekt de mond af of daar loopt de mond van over, d.i. vuile woorden verraden een bedorven hart (Joos, 194; Antw. Idiot. 1757); vgl. fr. la bouche parle de abondance du coeur; hd. wes das Herz voll ist, des geht der Mund über; eng. what the heart thinketh, the mouth speaketh.
