D.i. verloren gaan; ags. tö lore wear than naast tö lore don, in 't verderf storten; oostfri. to lör gan, zu Nichte gehen, kaput gehen, verloren gehen (Ten Doornk, Koolm.
II, 530); in Antw. te rest geraken. Zie Hooft, Tacitus Hist. 339, 7: Ook de goede wetten te loor gingen; Ned. Hist. 265, 38: Liep de toeleg te loor; waarnaast in de 17de eeuw te leur gaan, te leur komen en te loor zijn; te loor loopen, mislukken; Halma, 313: Ergens te leur, ofte loor komen, venir quelque parta contretemps, ou inutilement, Sewel, 460: Te loor gaan, togoto wrack, to be lost, Landl. 18; Sjof. 61. Men houdt het znw. loor voor den datief van een znw. lor, dat verwant is met verliezen, zoodat het evenals leur, eig. verlies beteekent; zie Franck-v. Wijk, 398; Ndl. Wdb. VIII, 2897; vgl. ‘Iemand te leur stellen’.
