D.i. van het eene uiterste in het andere, of àl te mooi of àl te leelijk, zoodat men nu eens hei roept, als uitdrukking van bewondering of vreugde, dan weer fij als uiting zijner verachting; vandaar: 'tis (methem, haar) zoo hei, zoo fij, nu de hoogste lof, straks de sterkste afkeuring.
Vgl. Spieghel, 144: Na dat het reenberaad ietachtof ij offij; Cats I, 582: Noch y noch fy ‘geen overdrijving ten goede of ten kwade’; W. Leevend VI, 127: Je weet hoe de Mans zijn, 't is te hei ofte fy, Tuinman I, 83: Zulke plegen dan belachelijk van het eene uiterste tot het andere over te slaan. 't Moet zyn, Noch y! noch fy!; Van Hasselt op Kil. 238: Hy is voory en fy bewaart: non est adeo informis, ut digito monstretur: fy est indignationis nota; Molema, 173 b: heien en fijen, klagen, urmen; fri. hyis sa hij sa fij, wat hij nu bewondert, laakt hij morgen; Deventer: t is de hi of dezwi; Harrebomée I, 191 b; II, LXXII: Het is met hem te hi of te zwi, het is hollen of stil staan; III, III: Ei verandert dan in fij, van 't eene uiterste in 't andere; 178: Beter ij dan tfij; Ndl. Wdb. VI, 438; 745; 1396.1) Syn. Zoo hui, zoo fui.
