sinds de Weensche internationale stemtoonconferentie de gefixeerde a', die met 870 enkele of 435 dubbele trillingen in de seconde klinkt. Tot dien tijd toe waren er tallooze stemmingen: de Venetiaansche, Romeinsche, Fransche, de hooge koortoon (ongeveer een kleine terts hooger dan de K.), enz.
Zoowel naar boven als naar beneden had zich de stemming in den loop der tijden verschoven. In de 16de en 17de eeuw was zij in Duitschland zeer hoog, in de latere kamermuziek veel lager. Twee hoofdstemmingen waren aanwezig: de hooge koortoon en de lage K., totdat de in 1858 door de Parijsche Akademie vastgestelde Diapason (aangenomen in 1885 op het Weensche congres) een einde aan den stemmingswarboel heeft gemaakt.
