(Heerenweg 32), oorspronkelijk gewijd aan St. Willibrordus en ook wel het ‘Witte Kerkje’ genoemd, is een wit gepleisterde eenbeukige kerk met driezijdig gesloten koor en een toren van twee geledingen met ingesnoerde spits.
Uit de 12de eeuw stamt het deels in tufsteen opgetrokken schip, waartegen rond 1200 een romaanse toren met rondboogfries verrees. Begin 15de eeuw kwamen het dwarsschip en een nieuw koor tot stand en waarschijnlijk ook de verhoging van de toren. In de toren hangt een door Johannes Breutelt gegoten klok (1615). Van de in 1573 verwoeste kerk werd slechts het schip herbouwd (koorsluiting 1630); de restanten van het oude koor verdwenen in 1765. De bepleistering dateert waarschijnlijk van een reparatie van 1822-'23 en in 1863 werd de zuidmuur vernieuwd. De kerk is in 1964-'66 gerestaureerd.
Het interieur wordt gedekt door een houten tongewelf (1843) met trekbalken. Tot de inventaris behoren een preekstoel en doophek (beide tweede helft 17de eeuw) en een gesneden bekroning met het wapen van Heiloo (begin 18de eeuw). Een sarcofaagdeksel van rode zandsteen is opnieuw gebruikt als grafzerk (gotische letters). Bij de toren staat de Willibrordusput, die in zijn huidige vorm teruggaat tot de 15de of 16de eeuw (gerestaureerd 1951). Op het kerkhof staat onder meer een obelisk op postament voor J. Brink († 1900).
