Gepubliceerd op 22-06-2017

Ruzie

betekenis & definitie

Ruziemaken is zinloos.

Het is goed voor kinderen om met conflicten om te leren gaan. Boosheid kan heel gezond zijn, vooral als je daarmee voor jezelf durft op te komen.

Ook kinderen moeten hun positie in het gezin bepalen. Ze moeten leren wat wel en wat niet kan en hoe ze met hun emoties moeten omgaan, en daar moet heel wat voor geoefend worden. Thuis voelen kinderen zich veilig genoeg om zich te laten gaan. Je kunt gek worden van al dat geruzie, maar het is voor jezelf waarschijnlijk vervelender dan voor je kinderen. Als ouders nog moeten bekomen van de schrik, zijn de kinderen meestal allang weer samen aan het lachen en spelen. Kinderen zijn het conflict vaak eerder vergeten dan de ouders.

Als kinderen vaak ruziemaken, wil dat helemaal niet zeggen dat ze een slechte band met elkaar hebben. Het hoort bij het groot worden, het is een oefening waarbij kinderen testen wie de sterkste is en ze komen er al kibbelend achter wat ze voor elkaar betekenen.

Door met een broer of zus op te groeien of vaak met andere kinderen te spelen leren kinderen loyaal te zijn, elkaar te beschermen en voor elkaar op te komen.

Doordat broertjes en zusjes of vriendjes en vriendinnetjes geconfronteerd worden met de belangen van de ander, worden ze min of meer gedwongen zich te verplaatsen in de wensen en verlangens van de ander. De jongste wil ook met de beer van de oudste spelen omdat het leuk is om hem aan en uit te kleden. Of de oudste wil misschien nu graag tekenen omdat hij straks naar muziekles moet en wil de potloden niet delen.

Broers en zussen kunnen elkaar zo boos maken, dat ze elkaar letterlijk in de haren vliegen en gaan vechten. Toch komen ze elkaar vijf minuten later weer tegen en moeten ze leren om het weer goed te maken met elkaar.

Broers en zussen leren problemen op te lossen door te zoeken naar alternatieven of door samen een compromis te sluiten. Bijvoorbeeld: als de een met twee poppen wil spelen omdat hij dan leuk vadertje en moedertje kan spelen, kan de ander voorstellen om dit dan samen te spelen. Er kan ook onderhandeld worden over het moment: als de een nu met de blokken wil spelen omdat hij straks weg moet, kan de ander straks in alle rust bouwen.

Als kinderen veel ruziemaken, komt dat door hun ouders. Ouders hebben over het algemeen een hekel aan de ruzies van hun kinderen. Je hebt het liefst een harmonieus gezin en je ziet het liefst datje kind leuk omgaat met andere kinderen. Als kinderen ruziemaken, krijg je als ouder al snel het idee dat je iets niet goed doet en daarom zou je de ruzie tussen de kinderen het liefst meteen onderdrukken.

Een kinderruzie brengt ouders ook in een loyaliteitsconflict. Je houdt evenveel van je kinderen en vindt het niet leuk dat de een de ander kwetst. Het lijkt alsof je door hun ruzies gedwongen wordt partij te kiezen en een van de twee of drie op het matje moet roepen, terwijl je zelf de ruzie niet bent begonnen.

Volwassenen hebben zelf ook regelmatig ruzie of een conflict, maar weten daar meestal beter mee om te gaan en slaan er niet meteen op. Los. Een kind moet nog. Leren hoe dat moet zonder meteen een mep uit te delen. De beste manier om dat onder de knie te krijgen is door ruzie te maken en het weer op te lossen. Het is een oefening, net als andere dingen, om iets nieuws te leren wat een kind nog niet kan.

Heel vaak hoeven ouders zich niet met het gekibbel van kleine kinderen te bemoeien. Ze lossen het meestal zelf op. En als ouders altijd ingrijpen voordat ze elkaar in de haren zitten, krijgen kinderen nooit de kans om zelf een oplossing te vinden. Maar soms is het wel nodig om je ermee te bemoeien, vooral als het ene kind veel sterker is dan het andere.

Het kan goed zijn om kinderen zelf te laten ruziën zonder dat een ouder iets doet, omdat veel ruzies tussen kinderen worden gemaakt om de aandacht van de ouder te trekken. Een peuter begrijpt heel goed dat jij komt als hij ruziemaakt met een broertje of zusje, en dat is precies zijn bedoeling. Ruzie blijkt dus een geschikt middel om aandacht van ouders te trekken. Om die reden is het beter als ouders er geen aandacht aan schenken als dat maar enigszins kan. Gaat het om een peuter en een ouder kind, dan kun je ook uitleggen dat als zij het zelf nodig vinden om ruzie te maken, ze het ook maar zelf moeten oplossen. Je loopt gewoon de kamer uit.

Dat kun je overigens ook doen als je gek wordt van het geruzie. Laat duidelijk merken dat watje kinderen doen je niet aanstaat en zeg dat je de kamer uitgaat omdat je het naar vindt om steeds dat geruzie te moeten horen. Ook hiermee haal je het aandachtseffect van je eventuele bemoeienis in één klap weg. Merken kinderen dat ze door hun geruzie de aandacht van papa of mama niet meer krijgen, dan heeft de ruzie niet zoveel zin meer en zullen ze het niet zo vaak meer doen om aandacht te krijgen.

Probeer als je je wel met de ruzie bemoeit om erachter te komen wat er aan de hand is. Als de een iets afpakt van de ander, kan het best zijn dat de ander dat met een schop moet bekopen. Wanneer dat kind dan hard huilend bij papa of mama komt, kan het zijn dat het kind dat de schop heeft gegeven van jou op zijn donder krijgt. Misschien is dat toch wel onterecht. Je hebt vaak niet goed kunnen zien wat er echt aan de hand was. Het best is om je neutraal op te stellen en niet te oordelen en in te grijpen voordat je weet hoe het zit.