Een dreumes kan zich al goed aan regels houden. Bij een kind van een tot twee jaar, een dreumes, zal het nog niet veel effect hebben als je hem regels stelt.
Hij begrijpt nog zo weinig. Afleiden of een grens stellen werkt in zo'n geval beter. Maar hoe ouder hij wordt, hoe meer hij begrijpt, hoe beter je met hem kunt praten en hoe beter hij regels kan gaan begrijpen.
Regels werken niet zonder meer. Ze moeten passen bij de leeftijd van je kind, bij de situatie en bij de aard van je kind. Een regel zoals een tijd aan tafel blijven zitten past niet bij een druk kind. Zelf aankleden past niet bij een kind van anderhalf en op tijd naar bed gaan tijdens een verjaardag van je kind zal niet lukken. Een oudere peuter vindt het leuk om groot te zijn en wil zo nu en dan best doen wat papa of mama vraagt.
Een bedtijd instelLen die past bij het moment waarop een kind echt moe is, werkt beter dan het instellen van een tijd waarop je kind nog niet aan slapen toe is.
de kind aan regels leren houden werkt alleen als je je ook aan de uitvoering van die regels houdt. Doe je dat niet, dan werkt dat verwarrend. Het kind zal denken: 'Mag het nu wel of niet, of mag het nu wel en een volgende keer weer niet?' Ook om die reden hebben regels alleen maar zin als ze praktisch uitvoerbaar zijn en begrijpelijk voor je kind.
Een kind snapt best dat regels nodig zijn. De regels en grenzen die je aan kinderen stelt, vallen niet onmiddellijk samen met het belang en de wensen van een kind. Als het aan een kind ligt, bepaalt hij het liefst zelf wat hij de hele dag doet. De inbreng van ouders is eigenlijk maar hinderlijk, tenzij je precies doet wat je kind wil: met hem spelen op een moment dat het hem uitkomt, hem naar bed brengen als hij moe is, zijn schoenen aan als hij dat wil, hem te eten en te drinken geven als hij erom vraagt. Als je niet oppast, heb je niets meer in te brengen en bepaalt je kind de regels. En dat is niet de bedoeling. Kinderen kunnen niet zelf bepalen wanneer het tijd is om naar bed te gaan. Ze weten nog niet dat ze genoeg slaap nodig hebben. Een ouder weet wat goed is voor zijn kind, want die kan allerlei afwegingen maken die een kind niet kan maken. Grenzen stellen hoort bij regels geven, het is het gevolg. Grenzen stellen doe je op momenten dat kinderen iets doen wat te ver gaat. Een kind dat graag klimt, zou het liefst ook in de boekenkast klimmen. Maar het mag niet, want hij kan hard op de grond vallen, en bovendien beschadigen de boeken. Klimmen op de bank zonder schoenen mag misschien weer wel. Je kind mag vast wel een kwartiertje uit volle borst zingen, maar als het lang doorgaat, kan het op je zenuwen gaan werken.
Grenzen stellen is niet zo serieus als regels stellen. Het stellen van grenzen en het geven van regels zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Als je regels stelt, dan moet je ze ook handhaven en een regel is op zich een grens waaraan een kind zich moet houden. Grenzen stellen is nodig op momenten dat kinderen iets doen wat in jouw ogen te ver gaat. Een kind dat graag klimt, wil ook in de boekenkast klimmen, terwijl boekenkasten niet bedoeld zijn om in te klimmen. Op een klimrek in de speeltuin mag dat juist wel. Kinderen moeten leren dat boekenkasten er zijn om boeken in te bewaren en niet om in te klimmen, en dat klimrekken er zijn om in te (leren) klimmen, maar niet om boeken in te bewaren. Dat lijkt heel simpel, maar het is voor een kind in het begin nog heel onduidelijk omdat het hem vooral om het klimmen gaat. Je kunt er niet van uitgaan dat een kind dat weet.
Ook moet een kind leren dat er tijdsgrenzen zijn. Je mag best een kwartiertje hardop in de kamer zingen, maar als dat te lang doorgaat, dan houd je anderen van hun bezigheden af en dat gaat storen. Als ouder geef je je kind aan wat en wanneer iets wel en niet kan en mag. Dat verschilt per situatie, per moment, per ouder.
Elke leeftijd vraagt zijn eigen duidelijke grenzen. Mag je vijftienjarige dochter de ene keer twee uur te laat thuiskomen zonder dat je er iets van zegt en val je de volgende keer al uit als ze twee minuten te laat is, dan weet ze niet waar ze aan toe is. En als je driejarige zoontje de ene keer wel mag morsen bij het
inschenken van vruchtensap en er een volgende keer een pak slaag voor krijgt, begrijpt hij er niets van.
