Ontwikkeling gaat niet vanzelf.
Kinderen ontwikkelen zich door een natuurlijke drang die in elk kind zit, de drang om vooruitte komen. Biologische factoren bepalen voor een deel de grenzen van de mogelijkheden die een kind heeft om zich te ontwikkelen. Daartoe horen algemene zaken zoals het vermogen om een taal te leren spreken, je aanleg voor bepaalde dingen of de afwezigheid van talent voor andere dingen, je karakter, het vermogen van watje hersenen aankunnen, en niet te vergeten de levensduur van je lichaam. Sociale factoren, zoals de kansen die je van je ouders krijgt om je te ontwikkelen, de school die je volgt, het voedsel dat je tot je neemt en je gezondheid beïnvloedt en het voorbeeld dat je van je omgeving krijgt, bepalen uiteindelijk de mate waarin je hetgeen je aan mogelijkheden hebt benut.
Juist op dat laatste hebben ouders grote invloed. Over de biologische grenzen van de mogelijkheden die een kind heeft, hebben ouders niets te zeggen.
Je hoeft de ontwikkeling van een kind niet te stimuleren. Het doel van een kind opvoeden is te zorgen datje kind van een hulpeloos wezentje opgroeit tot een jongere die op eigen benen kan staan.
Als je kind heel klein is, heeft hij nog veel zorg nodig. Is hij al wat groter, dan is het belangrijk dat ouders hun zorg steeds iets verkleinen waardoor hun kind de kans krijgt zelfstandiger te worden. De beste aanwijzing om te weten wat een kind wel en niet nodig heeft, krijg je van het kind zelf. Zijn ontwikkelingsdrang gaat zijn eigen weg. Als ouder schepje de voorwaarden waaronder je kind zich kan ontwikkelen. Die voorwaarden zijn het kind beschermen en liefde en veiligheid geven. Als ouder zorg je ervoor datje kind de dingen die hij aangaat tot een goed resultaat brengt en zetje hem aan om nieuwe dingen te ontdekken. Je zorgt voor de ruimte en rust die hij nodig heeft om zich goed te kunnen ontwikkelen en je zorgt voor middelen die hem daarbij helpen, zoals speelgoed dat bij zijn leeftijd past.
Door goed op je kind te letten, voel je als ouder aan wat hij nodig heeft.
Je moet kinderen altijd blijven helpen
Voor een baby moetje alles doen, maar een dreumes kan al veel zelf. Naarmate een kind ouder wordt, gaat hij steeds meer zelf doen als je hem daarvoor de kans geeft.
Stapsgewijs wordt duidelijk wat een kind wel kan, wat hij niet kan en waar hij hulp bij nodig heeft. Op sommige momenten hebben kinderen een duwtje in de rug nodig om ze te stimuleren dingen te doen die ze uit zichzelf nog niet zouden doen. Op andere momenten moet je ze juist een beetje remmen om te voorkomen dat ze dingen doen waar ze nog niet aan toe zijn. Juist die verschillen maken opvoeden leuk en levendig. Elke dag is anders, elke dag doet je kind nieuwe ervaringen op en dat geldt ook voor de ouder met zijn kind.
Neem je een kind te lang dingen uit handen, dan ontneem je hem kansen op ontwikkeling. Als je een kind altijd aankleedt, dan krijgt een kind niet de kans om zich zelf te leren aankleden.
De opvoedingsstijl die je hanteert is van grote invloed op de mate waarin je voor je kind de mogelijkheden schept om zelfstandig te worden. Een autoritaire ouder geeft zijn kind veel te weinig kans om dingen uit te proberen en vaardigheden te oefenen. In een autoritaire opvoeding draait het meer om de macht die ouders over hun kinderen uitoefenen dan dat het om de ontwikkeling van het kind gaat. Als niet voldoende rekening wordt gehouden met wie het kind is, hoe oud het is en wat het aan stimulans nodig heeft om zich te kunnen ontwikkelen, dan maakt dat het voor het kind veel moeilijker om een evenwichtige en zelfstandige persoonlijkheid te worden. Daarmee ontnemen autoritaire ouders hun kinderen, ongetwijfeld zonder dat ze dat met opzet doen, veel kansen om te oefenen.
Maar ouders die hun kinderen aan hun lot overlaten omdat ze eigenlijk geen zin hebben om zich voor hun kind in te zetten of omdat ze meer met zichzelf bezig zijn dan met hun kinderen en zich om hun geweten te sussen hebben wijsgemaakt dat kinderen vanzelf wel tot volwassenheid komen, geven een kind weinig steun bij hun ontwikkeling. Hun kinderen krijgen te veel zelfstandigheid op momenten dat ze er nog niet aan toe zijn. Sommigen gaan zelfs zo ver dat ze denken dat als ze zich met hun kind bemoeien ze meer fout kunnen doen dan goed. Maar hoe dan ook heeft een kind recht op de belangstelling en inspanning van zijn ouders.
