Huilen is goed voor de tongetjes.
Gelukkig maar dat baby's kunnen huilen. Daardoor kunnen ze direct na hun geboorte al laten merken wat ze willen en wat ze nodig hebben. Huilen is een overlevingsmechanisme dat een mens bij zijn geboorte heeft meegekregen. Huilen zorgt ervoor dat de omgeving de baby niet vergeet en naar hem toe gaat om te zien of hij iets nodig heeft. Huilen is nodig omdat een baby nog voor honderd procent afhankelijk is van de zorg van anderen. Huilen is ook een vorm van taal, want als je er goed naar luistert ontdek je dat een baby verschillende manieren van huilen heeft, waarmee hij verschillende dingen wil aangeven. Huilen van de honger klinkt dwingend, huilen van pijn heel schril, van woede heel hard en uit verveling zeurderiger. Als ouders goed op de manier van huilen letten, komen ze er al snel achter waarom hun baby huilt.
Ingaan op huilen is bijna altijd goed, want uit onderzoek bleek juist dat veeleisende, verwende baby's moeders hadden die hun geen aandacht schonken als ze huilden, terwijl baby's die wel aandacht kregen als ze huilden juist een heel tevreden indruk maakten. Jonge baby's vragen niet meer dan ze nodig hebben. Dus als hun behoefte aan aandacht, voeding, rust of even uithuilen vervuld wordt, zal een baby vanzelf stoppen met huilen. Angst om een jonge baby te verwennen is daarom niet nodig.
In de tweede helft van het eerste jaar komen er nog meer redenen bij waarom een baby huilt. Hij huilt bijvoorbeeld vanwege eenkennigheid of scheidingsangst. Het huilen zal angstig klinken en pas stoppen als je naar de baby toe gaat of als de vreemde persoon weer uit zijn gezichtsveld is verdwenen.
Maar huilen kan ook als middel worden gebruikt om aandacht te krijgen op momenten dat er eigenlijk niets met de baby aan de hand is. Zo'n manier van huilen zal eerder wat drammerig of driftig klinken. Daar steeds aan toegeven kan een kind nog huileriger maken, want hij zal dan leren dat op deze manier huilen helpt om zijn zin te krijgen.
Er zijn baby's die veel meer uren huilen dan andere baby's. Zij worden prikkelbare baby's genoemd. Ze zijn bij het minste of geringste van slag. Dit komt vaker voor bij te vroeg geboren baby's en bij baby's die na een moeilijke zwangerschap of zware bevalling geboren zijn. Zij worden rustiger als ze veel worden gedragen in een babybag of slendang.
Een advies bij huilen is: wacht even af hoe je baby huilt en of hij niet uit zichzelf stil kan worden. Wordt hij niet stil, doe dan voor hem wat hij nodig heeft, ook al is het nacht. Heeft hij niet echt iets nodig, probeer het huilen dan te stoppen door hem af te leiden.
Oudere kinderen horen niet meer te huilen. Huilen is een manier om je verdriet te uiten. Het blijkt ook dat in traanvocht een stof zit die bij veel stress in het lichaam wordt aangemaakt. Door te huilen raak je een teveel aan die stoffen kwijt. Dat zou verklaren waarom mensen opgelucht kunnen raken van een huilbui.
Huilen hoort bij alle leeftijden. Het is dus helemaal niet raar als een ouder kind ook eens een huilbui heeft als hij verdrietig is, ergens heel teleurgesteld over is of zich ergens grote zorgen over maakt. Als een groter kind huilt, is het wel van belang dat hij zelf probeert te achterhalen waarom hij verdriet heeft. Je kunt hem als ouder helpen met uitvissen wat hem dwarszit. Door erover na te denken is hij in staat om erover te praten en samen met ouders een oplossing te bedenken, of het in ieder geval met zijn ouders te delen.
Kleine kinderen huilen ook vaak uit frustratie. Bij een ouder kind zal dat minder worden, omdat hij beter kan uitleggen wat er met hem aan de hand is.
Huilen is dus gezond voor kinderen, behalve als een ouder kind huilt omdat hij zijn zin niet krijgt of via huilen aandacht wil krijgen. Daar moet een kind overheen komen als hij ouder wordt.
