Kinderen begrijpen niet dat het soms beter is als hun ouders gaan scheiden.
Voor kinderen is een echtscheiding een grote inbreuk op hun tot dan toe veilige bestaan met beide ouders in de buurt. Kinderen willen hun ouders gelukkig met elkaar zien. Zij kunnen nog niet goed begrijpen waarom het soms ook voor hen beter is dat hun ouders gaan scheiden.
Maar al begrijpen kinderen niet echt waarom ouders scheiden, het is wel belangrijk om kinderen uit te leggen wat er aan de hand is en hoe hun leven er na de scheiding uit zal gaan zien. Hoe moeilijk het ook is, probeer zo simpel mogelijk uit leggen waarom het gebeurt. Vertel bijvoorbeeld dat jullie niet met elkaar in één huis willen wonen omdat jullie niet gelukkig met elkaar zijn of te vaak ruzie hebben. Of vertel dat jullie niet meer van elkaar kunnen houden omdat een van jullie van een ander is gaan houden, als dat de reden is. Vertel kinderen ook dat je er ongelukkig door bent dat het zo is gelopen, al ervaar je de scheiding misschien zelf toch als een opluchting. Een kind kan zich die opluchting niet voorstellen. Een jong kind kan nog niet veel uitleggen, dat kan pas als hij wat ouder is. Gun een kind zijn eigen verdriet en probeer dat niet weg te praten.
Vaste afspraken over een bezoekregeling zijn niet nodig. Juist omdat kinderen zich moeilijk een voorstelling kunnen maken van de gevolgen van een scheiding, is het voor hen belangrijk om te horen hoe hun leven er na de scheiding uit zal gaan zien. Dat helpt om een nieuw evenwicht te vinden. Vertel hoe vaak een kind de ouder zal zien die ergens anders gaat wonen. Is het belangrijkste houvast - ouders bij elkaar - verdwenen, dan is het nodig om daar een nieuw houvast voor in de plaats te geven. Als je vaste afspraken maakt over wanneer de ouder die uit huis is zijn kind zal zien, krijgt je kind niet het idee dat hij een ouder door de scheiding gaat verliezen, al ziet hij deze niet meer dagelijks. Je kind zal merken dat het contact met ouders alleen anders zal zijn.
Als het kan, zijn vaste afspraken over het contact met de kinderen de beste oplossing. Het meest gebruikelijke is dat een kind eens per veertien dagen naar zijn vader (of moeder) gaat en een paar weken in de vakanties. Een kind weet dan waar hij aan toe is. Voor kleine kinderen is veertien dagen al heel lang. Een contact tussendoor kan die tijd wat overbruggen. Grotere kinderen kunnen zelf aangeven wanneer ze extra contact met ouders willen hebben. Ze kunnen zelf bellen en afspraken maken.
Kinderen kunnen zelf beslissen bij welke ouder ze willen wonen. Kinderen die ouder zijn dan twaalf jaar mogen meebeslissen bij welke ouder ze gaan wonen. Dat lijkt rechtvaardig, maar kan voor kinderen ook heel erg zwaar zijn. Kinderen willen niet kiezen, want daardoor laten zij voor hun gevoel één ouder in de steek. Maar kiezen is ook moeilijk omdat kinderen meestal evenveel van beide ouders houden.
Een kind merkt heel goed welke ouder het het moeilijkst met de scheiding heeft. Hij kan de neiging hebben te kiezen voor de ouder die hij het zieligst vindt. Maar of dat de juiste keuze is voor de ontwikkeling van het kind is nog maar de vraag. Als ouders kun je beter zelf beslissen bij wie de kinderen na de scheiding blijven wonen. Deze zware verantwoordelijkheid wordt dan niet bij de kinderen gelegd.
Als je kind moeite heeft met de scheiding, dan merk je dat. Kinderen zijn in staat om zich in tijden van veel verdriet heel goed aan te passen en hun eigen gevoel opzij te schuiven. Ze merken dat hun ouders te veel aan hun hoofd hebben en houden zich stil. Een reactie op de scheiding komt daarom soms pas maanden later. Juist als alles weer een beetje op orde lijkt, wordt een kind opeens heel lastig, heel verdrietig of heel stilletjes. Dan is kennelijk voor hem de tijd gekomen om zijn verdriet te laten zien en te verwerken.
