Gepubliceerd op 01-12-2020

Wet op de ruimtelijke ordening

betekenis & definitie

(Wet RO), een in 1965 in haar geheel in werking getreden wet waarin voorschriften omtrent de ruimtelijke ordening worden gegeven. De Wet RO bevat procedures voor de totstandkoming van plannen.

Zij onderscheidt facetplannen (vast te stellen door de Kroon, maar nog niet tot stand gekomen), streekplannen, vast te stellen door Provinciale Staten en structuur- en bestemmingsplannen, vast te stellen door de gemeenteraad. Daarnaast ontwikkelen zich nieuwe instrumenten voor nationaal ruimtelijk beleid onder de benaming van structuurschets en structuurschema, welke als zodanig in een planologische kernbeslissing (PKB) worden opgenomen of na een procedure in een PKB uitmonden. De vele van voor 1962 daterende gemeentelijke uitbreidingsplannen, evenals streekplannen, zijn ingevolge de Overgangswet ruimtelijke ordening en volkshuisvesting gelijk aan bestemmingsplannen resp. streekplannen ingevolge de Wet RO. Het belangrijkste uitvoeringsbesluit is het Besluit op de Ruimtelijke Ordening. Er zijn een Raad van Advies voor de Ruimtelijke Ordening (RARO), die de regering van advies dient, en een Rijksplanologische Commissie (RPC), die een coördinatieorgaan is tussen de vele bij de ruimtelijke ordening betrokken ministeries en adviesorganen. Het secretariaat wordt verzorgd door de Rijksplanologische Dienst, waaronder de regionale Inspecteurs voor de Ruimtelijke Ordening ressorteren. Elke provincie heeft een Provinciale Planologische Commissie (PPC) en een Provinciale Planologische Dienst (PPD).