Gepubliceerd op 01-12-2020

tin

betekenis & definitie

chemisch element, een metaal (symbool: Sn). Tin wordt in de natuur vrijwel uitsluitend aangetroffen in de vorm van tinoxide (tinsteen of cassiteriet).

Jaarlijks wordt in de niet-communistische landen ca. 200000 t tin uit dit erts gewonnen. De belangrijkste toepassingen van tin zijn het vertinnen van staal voor de fabricage van blik (40 %) en als bestanddeel van soldeer (20 %).Volgens de World Health Organization is tin mogelijk een essentieel element voor de mens en is de gemiddelde belasting met tin door het voedsel kleiner dan de giftige dosis. Vooral in blik verpakt voedsel kan tin bevatten. Maar men acht dit tot zelfs vrij hoge gehalten onschadelijk voor de mens. Tin wordt nl. in het maagdarmkanaal zeer slecht (minder dan 0,5 %) in het bloed opgenomen. Volgens het Ned. Verpakkingen- en gebruiksartikelenbesluit mag het gehalte tin in waren die in blik zijn verpakt ten hoogste 150 ppm bedragen.

De MAC-waarde voor anorganische tinverbindingen (uitgezonderd tinhydride en tinoxide) bedraagt 2 mg/m3 omgerekend naar tingehalte. Enkele organische tinverbindingen worden gebruikt als bestrijdingsmiddel tegen schimmels. De MACwaarde hiervoor is 0,1 mg/m3 (als tin).