eenheid van geluidssterkte (symbool: dB). De decibel is een logaritmische eenheid, gebaseerd op meting van de geluidsintensiteit in watt per vierkante meter en gerelateerd aan het referentieniveau van 1 pikowatt/m2 (= 1012W/m2), d.i. de intensiteit van het net nog door het menselijk oor waarneembare geluid.
Omdat de decibelschaal logaritmisch is, betekent een verdubbeling van de geluidsintensiteit een toename van de dB met 3. Meestal wordt de geluidsintensiteit gemeten door een filter met een bepaalde doorlaatkarakteristiek. Het meest gebruikt is het A-filter, dat bij benadering de karakteristiek van het menselijk oor heeft. Men geeft dit aan met behulp van het achtervoegsel (A) achter de eenheid, dus: dB(A). Bij zeer harde geluiden, zoals vliegtuiglawaai, maakt men gebruik van het D-filter. Op de dB(A)schaal geeft bladgeritsel 10 dB(A), een rustig kantoor 40 dB(A).
De pijngrens voor het menselijk oor ligt bij ca. 130 dB(A). Als gevarengrens wordt een niveau van 85 dB(A) aangehouden.
