wet van Starling

betekenis & definitie

Starling’s Law of the Heart, de arbeid die het hart kan verrichten, is recht evenredig met de lengte van de hartspiervezels in de diastole.

Uit studies bij het geïsoleerde hartlongpreparaat leidde de Engelse fysioloog Emest Henry’ Starling (1866-1927) deze naar hem genoemde wet af. In 1918 publiceerde hij zijn bevindingen: TheLinacre lecture on the law ofthe heart. (Een Linacre lecture is genoemd naar de Engelse arts Thomas Linacre (1460-1524), een humanistisch geleerde. Als lijfarts van Hendrik vin stichtte hij met diens hulp in 1518 The Royal College of Physicians in Londen. Aan dit college konden personen die niet in Cambridge en Oxford gepromoveerd waren, hun licentiaatsexamen afleggen. Na het behalen van dit examen kregen ze de licentie het artsenberoep uit te oefenen. (Lindeboom, 1993)

Starling, hoogleraar in de fysiologie aan het University College te Londen heeft, behalve zijn baanbrekende studies over de werking van het hart, tal van andere ontdekkingen op zijn naam staan. Met de Engelse fysioloog Sir William Maddock Bayliss (1860-1924) ontdekte hij het secretine, het hormoon dat door het slijmvlies van het duodenum gevormd wordt en de produktie van pancreassap stimuleert. In 1905 lanceerde Starling het begrip ‘hormoon’. Verder verklaarde hij de betekenis van de colloïd-osmotische druk van het bloedplasma en de invloed van de nieren bij de vorming van oedemen.