(m.), een geluid met een bepaalde omschreven gewaarwording van luidheid, toonhoogte en timbre,
boven~, een trilling met een frequentie die het veelvoud is van de grondtoon. Deze tonen worden ook wel harmonische tonen genoemd, met uitzondering van de eerste;
eerste harmonische ~ → grondtoon;
enkelvoudige ~, → zuivere toon;
grond~, syn. eerste harmonische toon;
1. laagste toon die een lichaam kan produceren.
2. de onderste toon van een drieklank of septimeakkoord.
harmonische ~, boventoon met uitzondering van de eerste;
warble ~, toon met een variërende frequentie rondom een bepaalde middenfrequentie;
zuivere ~, syn. enkelvoudige toon; geluidstrilling die bestaat uit één bepaalde frequentie.