Literatuur, Geschiedenis en Theorie

J.A. Dautzenberg (2009)

Gepubliceerd op 06-02-2017

fabel

betekenis & definitie

Een kort verhaal in proza of poëzie over dieren waarin aan het slot een levensles (de ‘moraal’) wordt gegeven. Het genre is al heel oud en is waarschijnlijk ontstaan in India. Vandaar drong het door in de Griekse literatuur (Aesopus, 6e eeuw voor Chr.) en de Latijnse (Phaedrus, 1e eeuw na Chr.).

In de Middeleeuwen verschenen er allerlei nieuwe bewerkingen, zowel in het Latijn als in de volkstalen. Een Middelnederlandse verzameling is Esopet uit de tweede helft van de 13e eeuw (de titel is afgeleid van ‘Aesopus’), waarschijnlijk geschreven door twee auteurs, Cal(f)staff en Noydekyn, over wie verder niets bekend is. De bekendste fabeldichter uit later tijd is Jean de la Fontaine (Fables, 1668). Moderne fabels werden in Nederland geschreven door Leo Vroman (Fabels, 1962).