De taal van de barokliteratuur wordt gekenmerkt door herhalingen, tegenstellingen, paradoxen, woordspelingen en overdrijvingen (stijlfiguren).
Men had een voorliefde voor ‘grote’ genres als het epos en de klassieke tragedie (m.n. het zgn. koningsdrama over de val van machtige vorsten); ook bloeide de tragikomedie (dramatiek) waarbij de toeschouwers beurtelings moesten lachen en huilen. Net als de barokkunst is ook de barokliteratuur nauw verbonden met de R.-K. Kerk, die de kunstwerken ging gebruiken om het protestantisme te bestrijden.
Schrijvers verwerkten veel bijbelse stof in hun teksten (bijv. de bijbelse tragedie) en een van de overheersende thema’s van de barokliteratuur was het ‘memento mori’ (gedenk te sterven): de mens wordt erop gewezen dat het aardse bestaan vergankelijk is en dat zijn ware bestemming in het hiernamaals ligt. Grote barokschrijvers zijn o.a. John Milton (1608-1674; het epos Paradise lost, 1667) in Engeland en Joost van den Vondel (1587-1679; o.a. bijbelse tragedies) in Nederland. Ook William Shakespeare (1564-1616) wordt op grond van zijn koningsdrama’s vaak tot de barok gerekend (Hamlet, 1601; King Lear,1606; Macbeth, 1606).
