Nederlands prozaïst (*1967). Dautzenberg studeerde economie in zijn woonplaats Tilburg en taal- en letterkunde. In 2010 vestigde hij zijn naam als schrijver met de verhalenbundel Vogels met zwarte poten kun je niet vreten.
Hij schreef in de VPRO-gids een aantal artikelen over de financiële crisis die hij volledig uit zijn duim had gezogen en toen justitie dreigde een pedofielenvereniging te verbieden werd hij er uit protest lid van en kreeg daarvoor tientallen doodsbedreigingen.
Het tekent zijn ontregelende en spraakmakende activiteiten en auteurschap. Hij beweerde dat hij vrijwillig een nier had gedoneerd, vertelde daarover in een tv-interview en schreef er een boek over, Samaritaan (2011).
De roman Extra tijd (2012) gaat over de dood van zijn vader, die zich had verzoend met de gedachte dat hij nog maar enkele weken zou leven, maar het niet kon verkroppen dat zijn favoriete voetbalclub ten onder dreigt te gaan.
Ook uit de verhalenbundel En dan komen de foto’s (2013) blijkt dat Dautzenberg voortdurend uit is op een schokeffect. Zijn boek Samaritaan ‘was helemaal geen autobiografisch boek’ en het verhaal over zijn nier was zuivere fictie, wat hij later weer ontkende. In veel verhalen vieren perversiteiten en gruwelijkheden hoogtij. ‘Maar’, zo betoogde een recensent, ‘terwijl veel andere schrijvers de alledaagse gruwel via bijvoorbeeld krantenberichten hun roman binnensmokkelen, lijken bij Dautzenberg fictie en werkelijkheid één onontwarbaar geheel te vormen.’
