Gebied aan de oostkust van de Middellandse Zee, begeerd door joden en Palestijnen.
Aan het begin van de twintigste eeuw was Palestina een onderdeel van het Osmaanse of Turkse rijk. Door het opkomende zionisme aan het eind van de negentiende eeuw gingen de zionisten naar een eigen staat voor joden streven. De eerste aliyah (emigratiegolf van joodse kolonisten) vond tussen 1882-1903 plaats. Twintig- à dertigduizend joden trokken toen naar Palestina. In 1914 woonden ongeveer zestigduizend joden en een half miljoen Arabieren in Palestina. De Balfour-verklaring van 2 november 1917, waarin over de mogelijkheid van een Joods Nationaal Tehuis in Palestina werd gesproken, betekende een belangrijke stap in de richting van een eigen joodse staat.
Na de Eerste Wereldoorlog werd Palestina een Brits mandaatgebied. De Britten boden de uitgestrekte woestijngebieden ten oosten van de Jordaan aan Abdoellah ibn Hoessein aan, die emir van Transjordanië werd.
Door de vervolging van de joden in Europa nam de joodse immigrantenstroom naar Palestina in de jaren dertig en veertig van de twintigste eeuw extra sterk toe. De spanningen in Palestina groeiden, omdat de Palestijnse bewoners hun positie bedreigd zagen door de toenemende stroom immigranten, terwijl de Britten geen ongebreidelde joodse immigratie konden dulden. In 1936 braken er ernstige ongeregeldheden uit.
In 1947 stelden de Verenigde Naties een verdeling van Palestina voor in een joodse en een Arabische staat. De Arabieren wezen dit voorstel af. Op 14 mei 1948 riep David Ben Goerion de staat Israël uit. De Arabische buurlanden vielen vervolgens Palestina binnen. De Israëlische Onafhankelijkheidsoorlog (1948-49) was de eerste van vier Israëlisch-Arabische oorlogen, die tussen 1948-73 werden uitgevochten. Transjordaanse troepen wisten de westelijke Jordaan-oever en Oost-Jeruzalem op Israël te veroveren.
Met het ontstaan van de staat Israël kwam een eind aan Palestina. In het lemma Israël staat meer informatie over de geschiedenis van dit gebied na 1949.
