Overeenkomst tussen de Italiaanse leider Mussolini en paus Pius XI met betrekking tot de verhouding tussen het Vaticaan en de Italiaanse staat.
Door de eenwording van Italië verdween in 1870 de Kerkelijke Staat en raakte de paus zijn wereldlijke macht kwijt. Sinds die tijd waren de verhoudingen tussen het Vaticaan (de pauselijke residentie) en de Italiaanse staat slecht. In 1929 sloten paus Pius XI en Mussolini in het Lateraan, het pauselijk paleis in Rome, een concordaat dat bekend staat als de Lateraanse verdragen. Een van de bepalingen van deze verdragen was de vorming van een eigen staat voor de paus, Vaticaanstad. De Italiaanse regering erkende Vaticaanstad als zelfstandige staat en de paus als staatshoofd. De paus op zijn beurt erkende het Italiaanse koninkrijk. Italië betaalde een schadeloosstelling van 1,75 miljard lire (245 miljoen gulden) aan het Vaticaan voor de in 1870 in beslag genomen pauselijke bezittingen. Het rooms-katholieke geloof werd de staatsgodsdienst in Italië. De Lateraanse verdragen leverden Mussolini de sympathie van de rooms-katholieke Italiaanse bevolking op.
In 1947 erkende de Italiaanse republiek de Lateraanse verdragen door ze in de grondwet op te nemen.
