Italiaans politicus, die zich na de Tweede Wereldoorlog voor de Europese eenheid inzette; van 1945-53 premier.
De Gasperi werd geboren in het Oostenrijkse Trentino, dat na de Eerste Wereldoorlog een deel van Italië werd; hij volgde een opleiding in Wenen. In 1911 werd hij in het Oostenrijks-Hongaarse parlement gekozen. In 1921 werd de Gasperi lid van het Italiaanse parlement voor de katholieke partij Partito Popolare Italiano. In 1926 werd hij als tegenstander van het fascisme tot vier jaar gevangenisstraf veroordeeld, waarvan hij zestien maanden uitzat. Sinds 1932 verbleef de Gasperi als assistent-bibliothecaris van de Vaticaanse bibliotheek in Vaticaanstad. Vanuit die positie bereidde hij de heroriëntatie van de Partito Popolare Italiano voor, die in 1943-44 werd omgevormd tot de Democrazia Cristiana.
Na de oorlog was de Gasperi jarenlang de spil van de Italiaanse politiek: in 1946 tien dagen president, en van 1946-54 leider van de Democrazia Cristiana. Tussen 1945-53 leidde hij acht kabinetten, dikwijls in combinatie met de post van minister van Buitenlandse Zaken. De Gasperi was een groot voorvechter van een verenigd Europa. Samen met de Fransman Schuman en de Duitser Adenauer heeft hij zich ingezet voor de totstandkoming van de Europese Gemeenschap van Kolen en Staal, de eerste Europese gemeenschap (1951).
