Oorlog tussen Argentinië en Groot-Brittannië om de Falkland-eilanden.
De Falkland-eilanden liggen ongeveer vijfhonderd kilometer ten oosten van het zuidelijk deel van Argentinië; tot 1806 waren ze Spaans. In 1820 claimde Argentinië de eilanden, omdat het zich als opvolger van het Spaanse gezag beschouwde. De Britten betwistten de Argentijnse claim en verdreven de Argentijnen in 1832. Sindsdien maakte Argentinië aanspraak op de Falkland-eilanden.
Op initiatief van de Verenigde Naties begonnen Groot-Brittannië en Argentinië in 1965 besprekingen om tot een oplossing van het slepende conflict te komen. De onderhandelingen leverden niets op. Om de aandacht van de binnenlandse problemen af te leiden, liet het dictatoriale regime van Argentinië de eilanden op 2 april 1982 bezetten en noemde ze Islas Malvinas, de oorspronkelijke Spaanse naam. De Britse regering was echter niet van plan de dunbevolkte eilanden op te geven. Na vergeefse onderhandelingen stuurde de Britse regering een eskader van dertig oorlogsschepen, met zesduizend militairen aan boord, naar de dertienduizend kilometer zuidelijker gelegen eilanden. Op 14 juni werd de hoofdplaats Port Stanley heroverd.
De bevrijding van nog geen tweeduizend Falklanders kostte ongeveer duizend Argentijnse en Britse doden. De meeste slachtoffers vielen op 2 mei toen de Britten de Argentijnse kruiser Generaal Belgrano tot zinken brachten. De Argentijnse nederlaag leidde uiteindelijk tot de val van de dictatuur in Argentinië. De Britse premier Thatcher werd er uitermate populair door.
De betrekkingen tussen Argentinië en Groot-Brittannië verbeterden na de Falkland-oorlog slechts heel langzaam. Toch was er wel sprake van enige toenadering. Op 27 september 1995 sloten de twee landen een akkoord over gezamenlijke exploitatie van de olie- en gasvoorraden in de wateren rondom de Falkland-eilanden.
