Brits politicus; premier van 1976-79.
Callaghan werd geboren als zoon van een onderofficier bij de marine. Tot 1939 werkte hij bij vakbonden. Tijdens de Tweede Wereldoorlog diende Callaghan bij de marine. In 1945 werd hij als afgevaardigde van de Labour Party lid van het Lagerhuis. Van 1964-67 was Callaghan minister van Financiën, en van 1967-70 minister van Binnenlandse Zaken. In die functie nam hij initiatieven om de politieke structuur in Noord-Ierland te hervormen. In het laatste kabinet van Harold Wilson (1974-76) was Callaghan minister van Buitenlandse Zaken.
Toen Wilson zich in maart 1976 als premier terugtrok, werd Callaghan tot leider van de Labour Party gekozen. Hij vormde tevens een kabinet. Het kabinet-Callaghan stelde zich afstandelijk tegenover de Europese Gemeenschap op en was verdeeld over de defensiepolitiek. In tegenstelling tot de linkervleugel van Labour was Callaghan tegen eenzijdige nucleaire ontwapening. In 1977 moest hij met de Liberalen gaan samenwerken om zijn kabinet te kunnen redden. Zijn anti-inflatiebeleid werd hem fataal. In de winter van 1978-79 werd Engeland geteisterd door een groot aantal stakingen die de economie zware schade toebrachten. In 1979 werd zijn positie na een aangenomen motie van wantrouwen in het Lagerhuis onmogelijk. De algemene verkiezingen werden een triomf voor de Conservatieven van Margaret Thatcher.
