Een snelle bewegingsoorlog.
De naam Blitzkrieg werd voor het eerst gebruikt voor de Duitse veldtocht in Polen in september 1939, het begin van de Tweede Wereldoorlog.
Een Blitzkrieg begint met een moordend artillerie- en luchtbombardement op de vijandelijke stellingen. Vervolgens slaan onafhankelijk van de infanterie opererende pantsereenheden bressen in de vijandelijke verdediging. Zodra de pantsereenheden zijn doorgebroken, waaieren ze achter de linies van de tegenstander uit. Via omtrekkende tangmanoeuvres worden vijandelijke infanterie-eenheden geïsoleerd. De ingesloten troepen worden vervolgens vernietigd door infanterie die in het spoor van de pantsereenheden oprukt.
De tactiek van de Blitzkrieg is gebaseerd op de ideeën van een aantal geallieerde, militaire deskundigen, ontwikkeld aan het eind van de Eerste Wereldoorlog. In de jaren twintig experimenteerde de Duitse Reichswehr in het geheim met deze tactiek. Omdat Duitsland als uitvloeisel van het Verdrag van Versailles maar een klein leger mocht bezitten, leek een Blitzkrieg een goede mogelijkheid sterke tegenstanders het hoofd te bieden.
De term werd na de Tweede Wereldoorlog gebruikt voor vergelijkbare militaire operaties. Een voorbeeld is de Zesdaagse Oorlog van Israël tegen de Arabische buurlanden.
