Gepubliceerd op 13-06-2017

Bangladesh

betekenis & definitie

Staat in Zuidoost-Azië die zich in 1971 van Pakistan afscheidde.

In 1947 werd Brits-Indië verdeeld in India en Pakistan. Pakistan bestond uit Oost- en West-Pakistan die bijna tweeduizend kilometer van elkaar verwijderd lagen. West-Pakistan domineerde zowel economisch als cultureel, waardoor de inwoners van Oost-Pakistan zich binnen de nieuwe staat achtergesteld voelden. In maart 1969 brak in Oost-Pakistan een opstand uit, die werd neergeslagen. De problemen bleven echter onopgelost. Een verzoek tot grotere autonomie werd in maart 1971 door het Pakistaanse militaire bestuur verworpen. In april 1971 werd in het Indiase Calcutta een regering in ballingschap gevormd, die Oost-Pakistan tot de Volksrepubliek Bangladesh uitriep. Deze daad betekende het begin van een burgeroorlog. Bijna tien miljoen Bengalezen vluchtten naar India. Van 3-16 december werd er een korte oorlog tussen India en Pakistan gevoerd. De Pakistanen gaven de strijd op en erkenden de soevereiniteit van Bangladesh.

De binnenlandse politiek van Bangladesh werd gekenmerkt door geweld en elkaar opeenvolgende staatsgrepen. Ook waren er etnische conflicten tussen islamitische fundamentalisten en Hindoes. De economische ontwikkeling werd bemoeilijkt door de overbevolking en rampzalige overstromingen. Bangladesh werd een van de armste landen van de wereld. In 1982 begon een militaire dictatuur van luitenant-generaal Hossain Mohammed Ershad die met tussenpozen acht jaar duurde. In december 1990 slaagde de oppositie er door een bundeling van krachten in president Ershad tot aftreden te dwingen. Na algemene verkiezingen in februari 1991 werd een democratische regering geïnstalleerd.