Algerijns politicus, die een belangrijke rol in de Algerijnse onafhankelijkheidsoorlog speelde.
Abbas was apotheker in Setif en werd daar in verschillende vertegenwoordigende lichamen gekozen. In 1938 stichtte hij de Union Populaire Algérienne, die slechts kort bestond. Hij nam in 1939 als vrijwilliger dienst in het Franse leger; in augustus 1940 keerde hij naar Algerije terug.
Op 10 februari 1943 publiceerde Abbas het Manifeste du peuple algérien (Manifest van het Algerijnse volk), waarin om autonomie voor Algerije binnen de Franse Unie werd gevraagd. In 1944 stichtte hij de Amis du Manifeste et de la Liberté (De Vrienden van het Manifest en van de Vrijheid), een organisatie die streefde naar uitvoering van het manifest van 1943. Abbas was in 1946 betrokken bij de oprichting van de Union Démocratique du Manifeste Algérien. Hij werd in dat jaar lid van het Franse parlement en twee jaar later van het Algerijnse parlement. In samenwerking met de Fransen hoopte hij een autonome Algerijnse staat te kunnen realiseren.
Op 1 november 1954 brak de Algerijnse onafhankelijkheidsoorlog uit. In april 1956 verklaarde Abbas zich te hebben aangesloten bij het Front de la Libération Nationale (FLN, Nationale Bevrijdingsfront). Vanaf september 1958 tot de zomer van 1961 was hij premier van de door het FLN gevormde regering in ballingschap.
Na het bereiken van de Algerijnse onafhankelijkheid op 1 juli 1962 brak een periode van verwarring en onderlinge machtsstrijd aan. Abbas werd in september 1962 voorzitter van het eerste parlement van het onafhankelijke Algerije. Uit protest tegen het in zijn ogen te autocratische bewind van premier en president Ben Bella trad Abbas in 1963 af. In juli 1964 werd hij gearresteerd en een jaar later weer vrijgelaten. In 1976 werd hij onder huisarrest geplaatst als gevolg van kritische opmerkingen aan het adres van de toenmalige Algerijnse regering. In 1984 werd hij gerehabiliteerd.
