werking van de gedachten, welke bestaat in een logische aaneenschakeling van betrekkingen (oordelen) en eindigt in een conclusie. De kwaliteit van een redenering hangt af van haar premissen (vooronderstellingen).
Een kind van 7 à 8 jaar zegt dat olie op het water blijft drijven omdat het ‘vet’ is; later verlaat het dit standpunt dat niet van toepassing is op andere dingen (hout, kurk, enz.) en zegt het dat het ‘licht’ is. Zijn redenering is gebaseerd op het observeren van de werkelijkheid. Weer later, wanneer het 11 à 12 jaar oud is, kan het abstract redeneren en het begrip ‘soortelijk gewicht’ (verhouding gewicht-omvang) hanteren. Via → tests kan men de vooruitgang in het redeneren meten. Men onderscheidt gewoonlijk 2 vormen van redeneren: de → deductie welke de overgang van ‘algemeen’ naar ‘bijzonder’ inhoudt (‘Alle mensen gaan dood, dus ik ga dood’) en de → inductie: de toepassing van een bijzonder geval tot de algemeenheid. → Abstractievermogen.
