Belgische Socialistische Partij (bsp), Parti Socialiste Belge (psb), de nieuwe benaming van de → Belgische Werkliedenpartij (bwp) die op 5.8.1940 was ontbonden. De partij, niet marxistisch, sterk reformistisch georiënteerd, speelde in het naoorlogse België zowel als regeringspartij als in de oppositie een belangrijke rol.
Na het aftreden van de regering Pierlot (1945) werd de regering herhaaldelijk geleid door socialisten als A. van → Acker, C. → Huysmans, en P.H. → Spaak. De socialisten voerden oppositie tegen koning Leopold III die in 1951 tot abdicatie werd gedwongen. In 1954 1958 lokte de linkse coalitieregering onder Van Acker de → schoolstrijd uit, die op een electorale nederlaag voor de socialisten uitliep en tot de ondertekening van het → Schoolpact (november 1958) leidde. Tijdens de cvp liberale regering Eyskens (1958 1961) lokte de bsp op instigatie van de Luikse vakbondsleider André → Renard een staking uit tegen de zogenaamde → Eenheidswet. In de partij ontstond een crisis tussen Vlamingen en Walen door de stichting in 1961 van de Waalse pressiegroep → Mouvement Populaire Wallon, die naar autonomie voor Wallonië streefde. In 1966 manifesteerden zich scherpe tegenstellingen over het taalprobleem te Brussel. In 1967 hielden de Vlaamse en Waalse federaties apart hun congres. Desondanks wist het nationale partijbestuur in 1968 een vergelijk te bereiken. In het Brusselse bleken de verhoudingen tussen Nederlands en Franstalige socialisten echter zo slecht geworden, dat de eersten met een aparte lijst uitkwamen. Een breuk was niet te vermijden. In oktober 1978 scheidde de → Parti Socialiste (ps) zich af. In 1980 hervormde de bsp zich tot een Vlaamse partij (→ Socialistische Partij).
