Vertragingsrente is rente die moet worden betaald bovenop de gewone rente van een lening wanneer de kredietnemer niet kan voldoen aan de periodieke aflossing, bijvoorbeeld bij een hypotheek. Vertragingsrente is de rente die men betaalt na de vervaldatum van een factuur.
Wanneer men een lening heeft afgesloten waarbij men niet kan voldoen aan de aflossing, kan de verstrekker van de lening vertragingsrente opleggen. Deze vertragingsrente komt bovenop de normale rente. Het is wettelijk vastgelegd dat kredietverstrekkers vertragingsrente mogen opleggen wanneer de aflossing niet wordt betaald tijdens de afgesproken periode. Het doel van vertragingsrente is om kredietnemers aan te sporen hun aflossing na te komen. Hiermee worden eventuele betalingsachterstanden vermeden. Vertragingsrente wordt berekend over iedere dag dat de kredietnemer niet aan de aflossing kan voldoen.
In Nederland wordt een onderscheid gemaakt tussen vertragingsrente voor consumenten en vertragingsrente voor bedrijven. Ieder halfjaar wordt de maximale vertragingsrente opnieuw vastgesteld. In 2015 was de vertragingsrente van consumenten bijvoorbeeld 2 procent, terwijl deze voor bedrijven 8,05 procent was. Soms is de vertragingsrente echter even hoog als de normale rente. Men kan bijvoorbeeld een lening hebben met een aflossing van 100 euro per maand met een rente van 5 procent. Wanneer men niet kan voldoen aan de periodieke aflossing, betaalt men per dag ongeveer 14 eurocent aan vertragingsrente.
Vertragingsrente wordt in de praktijk niet zomaar opgelegd. Vrijwel iedereen vergeet wel eens een keer te betalen. Daarom is het gebruikelijk om als kredietverstrekker, wanneer er niet aan de aflossing is voldaan, eerst een betalingsherinnering te sturen. In sommige gevallen wordt na twee weken nog een betalingsherinnering gestuurd. Wanneer aan beide herinneringen geen gehoor wordt gegeven, wordt vaak overgegaan tot het opleggen van vertragingsrente.
