Rente is het bedrag dat ontvangen wordt door een partij als deze geld uitleent aan een andere partij. Dit kan een kredietverstrekker zijn die rente ontvangt van een kredietnemer, maar ook een rekeninghouder die rente krijgt over het bedrag dat op zijn of haar bankrekeningen staat.
Het vragen van rente over een uitstaand bedrag heeft verschillende functies. Allereerst is het een vergoeding voor het gebruik van het uitstaande bedrag. Bij een lening wordt rente betaald als een vergoeding voor een bedrag dat de kredietverstrekker aan de kredietnemer verstrekt. Bij een bankrekening betaalt de bank rente omdat het geld op de rekening door de bank geïnvesteerd kan worden.
Ten tweede is rente een pressiemiddel om snel het uitstaande bedrag terug te betalen. Dit is van toepassing bij een lening, waar het snel afbetalen van een lening leidt tot lagere kosten. Namelijk, hoe lager het uitstaande bedrag is, hoe minder rente er betaald hoeft te worden. Ten derde is de rente een compensatie voor de inflatie.
Kredietverstrekkers hebben een maximaal rentepercentage wat ze mogen vragen over uitstaand krediet. Dit maximale rentepercentage wordt door de overheid vastgesteld en bestaat uit het wettelijke rentepercentage en het standaard rentepercentage. Het standaard rentepercentage is vastgesteld op 12%. Het wettelijke rentepercentage is afhankelijk van de marktrente is varieert daarom elk jaar.
Bij een lening geldt dat hoe hoger een lening is, hoe lager de rentekosten zijn. Dit komt doordat de kosten die kredietverstrekkers rekenen voor het afsluiten van een lening voor iedereen gelijk zijn. Dit betekent dat de rentekosten relatief dalen als de hoogte van de lening toeneemt. Ook wordt de hoogte van de rente bepaald door het risico dat de lening niet terugbetaald wordt. Met een hoge kredietwaardering of een onderpand wordt dit risico verkleind, waardoor de rente lager wordt.
