dĭdi, dĭtum (3);
1. (in het pass. in klassiek Latijn altijd pereo, perditus, perire) te gronde richten, in het verderf storten, ongelukkig maken, alqm, Cic., funditus civitatem, Cic.; poët., serpentem, doden, Ov. | in ‘t bijz., verkwisten, verspillen, fortunas, Ter., operam of oleum et operam, Cic., tempus, Cic.; (zedelijk) in het verderf storten, adolescentem, Ter.
2. overdr., verliezen, zonam, arma, Hor., oculos,Cic., liberos, Cic., litem, Cic., spem, Liv., vocem, Cic., nomen, vergeten, Ter. | in ’t bijz., (bij het spel) verliezen, quod in alea perdiderat, Cic., absol., lucrandi perdendive temeritas, speelwoede, Ter.
Oude coniunctivus praesentis perduim, b.v. dii te perduint, Cic.
