ŭi (2), berouw hebben, ontevreden zijn
1. pers. = iets verwerpelijk vinden, afkeuren, berouw hebben, ontevreden zijn, c. gen. rei, neglecti consilii, Sall., absol., si paenitere possint, Liv., vis paenitendi (van het berouw), Cic., haud paenitendus magister, niet verwerpelijk, Liv.
2. impers., paenitet alqm alcs rei en dgl., iemd heeft berouw -, is ontevreden over iets, iets doet iemd leed, - ergert iemd, suae quemque fortunae paenitet, Cic., haud me paenitet eorum sententiae esse, quibus etc., ik ben niet ongeneigd enz., Liv., aetatis maxime paenitebat, aan zijn jeugd stiet men zich het meest, Liv. andere constructies: nihil sane esset, quod nos paeniteret, Cic.; solet Dionysium, quum aliquid furiose fecerit, paenitere, Cic.; nihil, quod paenitere possit iacere, Cic.; non paenitet me vixisse, Cic.; m. quantus, Cic., en m. quod (dat), Cic. | absol., paenitet et torqueor, Ov.