ĭi, n.
I. (naar beneden) helling, glooiing, schuine stand, - vlakte, tenui fastigio, met een lichte helling, Caes.; de betrekkelijke diepte, grond, bodem.
II. (naar boven)
a. abstr., rijzing, verheffing, klimming.
b. concr., verheffing van de bodem, hoogland. | zadeldak, dak; gevelspits, frontispice (aan tempels enz.), l in ’t alg., hoogte, oppervlakte, spits, bovenste rand; overdr., hoogte, en wel relatief = stand, rang, waardigheid, absol. = hoogte, toppunt, top, praeteritae fortunae, Curt., verder = hoofdpunt, summa sequar fastigia rerum, Verg.
