vertaling van Latijn: pronomen, dient om in de plaats van een zelfstandig naamwoord te treden en onderscheidt zich door een eigen flexiesysteem, met onderscheiding van eerste, tweede en derde persoon. Het persoonlijk V. wordt vaak alleen bij emphatisch gebruik uitgedrukt, vgl. amo naast ego amo: in de moderne analytische talen kan het echter niet ontbreken.
Behalve het persoonlijk V. onderscheidt men nog het bezittelijk, aanwijzend, vragend en onbepaald V. Het aanwijzend V. (of pronomen demonstrativum) wordt later vaak tot lidwoord verzwakt. Menigmaal zijn vragend en onbepaald V. met elkander verwant, terwijl het vragend V. ook als relativum gebruikt kan worden.
