(1801-’90), Engels anglicaans geestelijke, later katholiek priester en kardinaal. Zocht zelfstandig naar een weg tussen het Protestantisme en Rome en trachtte in zijn streven om het Anglicanisme nieuw leven in te storten op deze Kerk een kath. stempel te drukken (Oxford-beweging).
Aan katholiek worden dacht hij nog niet. Hij schreef An Essay on the development of christian doctrine, dat hij begon als anglicaan en vóór de voltooiing als katholiek afbrak. Werd in 1845 katholiek en werd 2 jaar later te Rome tot priester gewijd. Daar trad hij in het Oratorium van Philippus Nerius, welke stichting hij naar Engeland (Birmingham) overbracht. Zelf trad hij op als overste. In een autobiographie Apologia pro vita sua (1864) beschreef hij zijn ontwikkelingsgang in godsdienstig opzicht.
Andere werken: Grammar of Assent en Idea of a University. Paus Leo XIII verhief hem in 1879 tot kardinaal.
