Willem de Fesch (Alkmaar 1687-Londen 1761) was een Nederlandse violist en componist, wiens galante stijl doordrenkt is van Italiaanse invloeden van vooral Vivaldi en Corelli, waarbij transparante structuren, krachtige thema's en virtuositeit hoog in het vaandel staan.
De Fesch werd geboren in Alkmaar en verhuisde op jonge leeftijd naar Luik, waar hij actief was als koorknaap en zanger. Rond 1710 keerde hij terug naar het noorden en trouwde in Amsterdam met de dochter van componist Carl Rosier. Al spoedig had De Fesch een reputatie als vioolvirtuoos opgebouwd. In 1725 werd hij kapelmeester van de kathedraal in Antwerpen, maar hij vertrok in 1731 weer vanwege onoverkomelijke ruzies die naar verluidt aan zijn 'temperament, gemeenheid en slordigheid' te wijten waren. De Fesch vestigde zich voorgoed in Londen, in die dagen een belangrijk muziekcentrum, waar hij zijn carrière als violist en componist volop ontwikkelde. In 1846 werd hij concertmeester in het orkest van Händel, en hij was in Londen bovendien een gerespecteerd viooldocent. Vanaf 1750 verdween hij uit het openbare concertleven.
De Fesch' instrumentale composities zijn nu het bekendst, waarvan de Vioolsonates op. 8 (1733) worden beschouwd als zijn meesterwerk . Zij zijn geschreven in de stijl van Vivaldi: virtuoos en expressief, maar gevat in een strakke vorm. De componist schreef ook belangrijke vocale werken, sommige duidelijk onder invloed van Händel. Zijn oratoria Judith (1733) en Joseph (1745), een nieuw genre in Londen, vielen bijzonder in de smaak bij het Engelse publiek door de combinatie van religie met vrolijk en wereldlijk theater.
Oeuvre
13 (bundels) vocale muziek, waaronder oratoria, een mis, een cantate, canzonetta's en liederen; 15 (bundels) instrumentale composities, waaronder concerti, duetten en (trio)sonates.
