Opéra comique is een Franse vorm van de komische opera zoals die in Parijs ontstond aan het begin van de 18e eeuw. De opéra comique was de tegenhanger van de Italiaanse opera buffa, met als belangrijkste verschil het ontbreken van het recitativo secco dat door de Fransen als slaapverwekkend werd ervaren. In plaats daarvan waren er gesproken dialogen in de opéra comique, net als in de Engelse komische opera (ballad opera) en het latere Duitse Singspiel.
Aanvankelijk was de opéra comique niet veel meer dan een vrij platte klucht zonder muzikale coherentie. Vooral dankzij de componist en schaakgrootmeester Philidor (o.a. Tom Jones 1764) en de in Parijs werkende Belg Grétry (o.a. Richard Coeur-de-Lion 1784) ontwikkelde de opéra comique zich tot een volwaardig genre, waarin bij voorkeur de geldende sociale rangorde op de hak werd genomen. Na de Franse Revolutie (1789) ontviel de humor aan de opéra comique en werd de term gebruikt voor serieuzere romantische muziekdrama's met gesproken dialoog, zoals Médée (1797) van Cherubini.
