Lili Boulanger (Parijs 1893 - Mézy-par-Meulan 1918) was een Franse componiste. Uitgaande van Fauré, Debussy en Wagner, creëerde de tere, aan tbc lijdende Lili in ca. tien jaar tijd een persoonlijk en indrukwekkend oeuvre. Haar werk culmineerde in monumentale religieuze stukken voor zangstemmen en orkest, waarin zij de hoogste instantie (God) een schrikbarende ongenaakbaarheid gaf.
In Psaume 130: Dufond de l'abîme (1917) klinken motieven als een oproep, en de harmonieën worden gekleurd door de oude kerktoonsoorten, afgewisseld met flarden chromatiek. Tegen een achtergrond van strijkers wordt de klankkleur vooral bepaald door het samengaan van koor, orgel en koper.
Lili en haar zes jaar oudere zus Nadia waren de dochters van een Russische prinses en een vroeg gestorven Franse componist van charmante opéras comiques. Nadia, later een formidabele pedagoge die verschillende generaties componisten opleidde, vertelde: 'Op een dag kondigde mijn vader aan dat ik een zusje had gekregen. (...) Maar al gauw was ik degene die door haar werd beschermd, want zij had meer kracht dan ik, meer energie en een groter geloof.' Lili speelde orgel, piano, viool, cello, en bovendien zong zij met zoveel muzikaal begrip dat Fauré haar graag kwam begeleiden. Op haar zestiende besloot zij componist te worden. Na één jaar op het Parijse conservatorium waar zij studeerde bij Paul Vidal, won zij, als eerste vrouw in de geschiedenis, de Prix de Rome met de Wagneriaanse cantate Faust et Hélène (1913). Tijdens de Eerste Wereldoorlog, onder de indruk van het menselijk leed en haar eigen naderende dood, componeerde zij haar indrukwekkende religieuze werken: krachtige muziek met een somber-stralende pracht.
Oeuvre
1 onvoltooide opera; 17 werken voor koor, met of zonder solisten en orkest, waarvan 7 psalmzettingen; 4 cantates; ca.18 liederen; 6 orkestwerken; 17 kamermuziekwerken waaronder stukken voor piano, en 1 sonate voor viool en piano.
