Entartete Musik (Du. ontaarde muziek) is een term waarmee de nazi's in Duitsland tijdens de jaren '30 en '40 van de 20e eeuw de muziek aanduidden van joodse en communistische componisten, maar ook van avant-gardisten en jazzmusici.
Zo mocht tijdens het regime van Hitler niet alleen de allang gestorven joodse componist Mendelssohn niet worden uitgevoerd, maar ook vele nog levende joden niet, zoals Schreker, Toch en Schönberg, of niet-joden zoals Hindemith. Al wat vernieuwend was, dissonant klonk en als 'moeilijk' werd ervaren, was uit den boze. Volgens de nazi's behoorde muziek uitsluitend tot het domein van het gevoel; wat niet begrepen kon worden zonder enige verstandelijke reflectie, gold als 'entartet'. Nadat in 1937 in München de tentoonstelling 'Entartete Kunst' was georganiseerd, was er het jaar daarop in Düsseldorf een tentoonstelling 'Entartete Musik' te zien, waar partituren werden getoond van 'verwerpelijke' componisten. Onder hen was Eisler er 'het ergst' aan toe als joodse communistische avant-gardist.
